Pol Pierart, De progrès ou de force

{Eén ticket voor alle tijdelijke tentoonstellingen die tegelijkertijd worden gepresenteerd}

Al dertig jaar lang legt hij via de fotografie, zonder zichzelf ooit te verloochenen, een klein theater vast dat honderd keer is opgebouwd en afgebroken, zoals de schragen van de straatartiesten die vroeger van stad naar stad werden gedragen. Daar ligt zijn hele wereld, in de objecten die zijn opgedolven uit de diepten van lades – vergeten, versleten, soms verminkt, verfraaid met woorden die hij ernaast plaatst. Eenvoudige en doeltreffende beelden die zijn sterkte en breekbaarheid uitdrukken, zijn woede en zijn illusies; krachtige beelden die evenredig zijn aan zijn teleurstelling, tedere beelden soms die zijn hoop weerspiegelen, kleine beelden met grote ambities, die veel beter tot hun recht komen op ansichtkaartformaat dan op flatterende vergrotingen; precieze beelden in fotografische aforismen die niet zozeer de zinnen zijn van een moralist, maar van een filosoof die er op het einde van de rit altijd in slaagt ons te raken. Een bewonderenswaardige Pierart, die met zo weinig middelen het hoofd biedt aan deze wereld, even hardnekkig als het getij, even halsstarrig als de branding, terwijl hij in zijn eentje knaagt aan de kliffen van een wereld – onze wereld – waar onrecht, leugen, winst en ellende heersen, een wereld waar schurken er niet eens meer over denken zich te verstoppen en zich zelfs als voorbeeld stellen. Pierart voert zichzelf soms op als een schaduw in zijn beelden, waarbij het hem niet te doen is om een zelfportret, maar hij zijn gezicht en lichaam gelijkstelt met objecten, een teken tussen de tekens, en hij ook woorden en uitspraken laat zien die hij tussen het landschap en onze blik spant. Zijn opdracht is veelomvattend: de vinger leggen op de plek waar de wereld bloedt, de wonden een gedaante geven en de absurditeit van het bestaan zichtbaar maken, waar het besef van de onvermijdelijke dood toch zou moeten volstaan om heel wat ambities en wandaden te reduceren.’